Manager

Als een soort derde kans wordt de manager overgeplaatst naar een andere afdeling. Want, bij twee eerdere afdelingen had hij het verprutst. Kwijt kunnen ze hem niet zomaar. Dus wordt hij naar deze afdeling gestuurd. Met een opdracht. Laatste kans. Deze afdeling wordt door het bedrijf gezien als het "afvoerputje". Je zou dus kunnen vermoeden dat deze manager een laatste tussenstop maakt. Op weg naar de uitgang. Richting einde loopbaan.

Van die twee vorige afdelingen, en de decepties die daarop volgden, heeft hij niets geleerd. Dat blijkt in dat "afvoerputje". Hij brengt twee onder-managers mee. Probeert tweespalt te zaaien in het zittende team van onder-managers. Dat lukt niet. Een gaat weg. Een verhuist intern. Een andere wordt overgeplaatst. Een gaat met pensioen. Een nieuwe wordt aangenomen. De twee overgebleven onder-managers worden wellicht nu overgeplaatst.

Toen dat oude team nog op volle sterkte was in dat "afvoerputje", liep het eigenlijk helemaal niet zo slecht daar. Het "afvoerputje" zelf is een doorn in het oog van het bedrijf. Omdat het nogal een eigenwijze en autonome mentaliteit heeft. Er zitten veel oudgedienden, waardoor een prestatiecijfer er voor het bedrijf er niet goed uit ziet. Overal is dat cijfer slecht, maar in het "afvoerputje" nog slechter. En dat moet veranderen.

De opper-manager speelt een spel waardoor de oude manager vertrekt bij het "afvoerputje" en het bedrijf compleet verlaat. En dat opent de mogelijkheid om de, reeds tweemaal eerder falende, manager ernaar over te plaatsen met de opdracht om dat negatieve prestatiecijfer op te krikken naar positief maar op zijn minst minder negatief. Als hij daarin slaagt, mag hij blijven. Slaagt hij niet, dan dreigt daar het gat van de deur te zijn.

Natuurlijk kan hij niet slagen. Het ligt namelijk niet aan dat "afvoerputje" of aan die oudgediende werknemers. Het ligt aan het bedrijfsbeleid dat overal een zware wissel trekt maar vooral bij seniore medewerkers. De druk is gewoon veel te hoog. Het probleem zit dus bovenin. En daar wordt vervolgens een manager op gezet die sowieso al had aangetoond dat hij te licht is bevonden voor zijn functie. Dat had hij al tweemaal eerder laten zien.

Hij heeft van zichzelf ook absoluut geen visie. Daarvoor leunt hij heel zwaar op een collega manager elders. Maar die heeft echter een geheel eigen agenda. Allereerst een ongezond sterke ambitie. Een honger naar zelfprofilering, desnoods ten koste van anderen, waarbij het doel de middelen heiligt. Die collega overvleugelt onze manager volledig. En het komt die collega ook helemaal niet goed uit dat het goed komt met dat "afvoerputje".

het is een ons allen bekend spel in het bedrijfsleven. Een stoelendans. Offeren en geofferd worden. Survival of the fittest. Een Darwiniaans spektakel. Slaagt de manager wel, dan is het zijn verdienste. Faalt hij, dan ligt het aan het team waarmee hij moet werken. Het doel is goede cijfers produceren naar een overigens nieuwe opper-manager. Dat is zijn missie. Op basis van ego, ijdelheid, zelfbehoud. maar met een schromelijk gebrek aan competentie.

Geachte lezer, wat mist u in dit hele verhaal? Ik zal het u vertellen. Het product. De werknemers. Daar waar het gebeurt. Waar het wordt gemaakt. Waar het bedrijf in zijn geheel op is gebouwd. Blijkbaar is dat alles absoluut niet relevant in dat steekspel en die stoelendans. Het draait hogerop om eten en gegeten worden, waarbij die werkvloer, diegenen onderaan de voedselketen, worden opgesoupeerd. Iets met de Toren van Babel?